DANN 3  Look at my face, my place, my time and my imprisonment.

อยากอยู่เชียงราย

นิทรรศการศิลปะนี้นำเสนอช่วงเวลาของการเข้าสู่-อยู่กับสมาธิ และการประคับประคองขณะจิต เพื่อทลายซึ่งกรงขัง และพันธนาการ

ในโมงยามที่อิสรภาพถูกพันธนาการ เข็มนาฬิกาถูกโซ่ล่ามตรวน การจองจำเรียงแถวเข้ามาตะเบ๊ะฝ่ามือ โมงยามนั้น  ‘ศิลปิน’ ซึ่งซ่อนตัวอยู่ในนามของ ‘นักฆ่าเวลา’ ปรากฏเผย ‘โฉมหน้า’ ของพวกเขา โฉมหน้า ซึ่งเป็นอิสระจากกรงขัง  ลวดหนาม และกำแพงที่ปรากฏข้อความ “เขตอันตราย” “ไฟฟ้าแรงสูง” โฉมหน้า ซึ่งเป็นอิสระจากสถานที่และเวลา สู่แห่งหน ณ ขณะจินตนาการโลดแล่นโผบิน ประคองปีกกว้าง ขยับร่างไหวไปกับจังหวะกะพริบใน ‘วินาทีเคลื่อนเท่าทันสติ’ สยายเส้นสายลงบนผืนผ้า หรืออาจหมายถึงผืนกรง ซึ่งจะตรึงขัง ‘ตัวตน’ ใบหน้าหนึ่งของเขาเอาไว้เหนือกาลเวลา

นิทรรศการจัดแสดงงานปักใบหน้าตนเองของเหล่าผู้ต้องขังแห่งเรือนจำกลางเชียงราย ซึ่งทำงานร่วมกับ ป้านิ นิธี สุธรรมรักษ์ เจ้าของแบรนด์ผ้าปักบ้านสันกอง ผู้สอนพวกเขา (ผู้ต้องขังชาย แดน 3) ซึ่งไม่เคยทำงานปักมาก่อน ด้วยวิธีการที่ให้ทุกคนได้ลองหลับตา ใช้ใจ และจินตนาการถึงความรู้สึกภายใน เพื่อเปิดทัศนคติและมุมมองในการอยู่กับฝีเข็ม เส้นด้าย และลายปักลึกลงไปยังเส้นสายของใบหน้าเหล่านั้นที่รั้งนำเราเข้าสู่ห้วงภวังค์ของการทำงานฝีมือ สู่ห้วงขณะแห่งการเพ่งพิจ นิ่งสงบ ไปพร้อมกับการฝึกเยียวยาจิตใจในวันที่ชีวิตต้องอยู่ร่วมกับโมงยาม ไร้อิสรภาพ การสร้างงานศิลปะในสภาวะของการถูกกักขังจองจำ และมีสื่อกลางคือฝีเข็มและเส้นด้าย ช่วยปลดแอกโซ่ตรวนพันธนาการสู่อิสรภาพแห่งจินตนาการ เป็นจินตนาการพิเศษที่อาจเกิดขึ้นได้ในเฉพาะ ‘ช่วงเวลา’ และ ‘สถานที่’ แห่งนี้เท่านั้น เพราะเมื่อพวกเขาก้าวพ้นกำแพงเรือนจำนี้ไป นั่นอาจเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ของการเอ่ยลาและไม่หวนคืนสู่การทำงานปักนั้นอีกเลย                 

ศิลปะจึงอาจคือแง่งามของการทำงานฝีมือ คือใบหน้าห้วงขณะหนึ่งของใครสักคน คือการถูกกักขังและการเป็นอิสระ หรือคือเครื่องมือฆ่าเวลาที่ช่วยประคับประคองทุกขณะจิตให้ผ่านไปในแต่ละวินาที

จัดแสดง : 10 ธันวาคม 2566 – 30 เมษายน 2567

สถานที่ : บ่ายบ่าย ตำบลสันทราย จังหวัดเชียงราย